Na een duik in de dompelvijver, klim ik er via de zwemtrap uit en met mijn blote voeten sta ik op de houten vlonder. Achter mij ligt de dompelvijver, ik zwem er graag in, omdat het natuurwater bevat. Er ligt een plastic zeil op de bodem en ook al is het ecosysteem niet intact, het zwemmen in de vijver benadert een oorspronkelijk gevoel van ‘thuis’. Terwijl ik mijn lichaam afdroog, zie ik een kleinere vijver, zo’n tien meter voor mij. Deze vijver zit vol gekleurde vissen en opeens zie ik een reiger voorbij vliegen. Ik knipper met mijn ogen om te checken of ik het wel goed gezien heb.
Ik doe mijn duster om en loop langs de kleine vijver, om vervolgens binnen een kopje thee te gaan drinken. Onderweg kijk ik opzij en zie ik vier plastic reigers om de vijverrand, in een cirkel opgesteld. Opeens beweegt één zo’n reiger uit het schilderij. Ik had het dus wél goed gezien! Er is hier een echte reiger op het saunacomplex. En het verschil met de plastic reigers is bijna niet te zien, ze zijn niet van echt te onderscheiden. Het was precies hetzelfde soort reiger, even groot, met gelijke kleuren en hij stond in exact dezelfde houding als de plastic reigers.
Het waren kopieën en de reiger stond er zo tussen, dat hij er volledig in op ging en tot leven kwam in een schilderij. Ik stond ernaar te kijken en vond dat beeld heel fascinerend en herkenbaar. Onopvallend ga ik door het leven en bevind ik me tussen allerlei mensen en situaties. Ik voel me wezenlijk anders en ik ben hetzelfde, want ik ben ook hier. En ik ben wakker geworden en niemand die mij ziet of doorheeft dat ik niet van plastic ben. Ik ben verbonden met alle reigers in de vijver. Het is niet mijn natuurlijke habitat, het is een kopie van de plek, waar ik echt thuis ben. En deze kopie is zó goed gemaakt, dat hij bijna niet van echt te onderscheiden is. Al besef je in je gevoel, dat het niet klopt en dat het het nét niet is.
Na het saunabezoek ging ik op visite bij een dierbare en ik zag direct bij binnenkomst, dat de televisie aan stond. Dat is bij veel mensen het geval, ik weet dat dat bij mij ook zo was, totdat ik hem wegdeed. Ik was op visite en keek een stukje mee van een aflevering van csi, want de ontknoping was nabij. Er werd geschoten en er werden mensen vermoord. Degene die er naar keek, ging er volledig in op en zijn aandacht, zag ik in energie zo de televisie in verdwijnen. Op het moment dat je jouw aandacht volledig richt op een alternatieve, in dit geval, virtuele, realiteit, ben je zelf afwezig en dan ben je eigenlijk een plastic reiger.
Dan ben je niet die krijger die hier gekomen is, om zich te ontdoen van die plastic laag. Om te ontwaken en door te hebben, te beseffen, dat de vijver waar je je in bevindt, een onderdeel is van een veel groter geheel. Er is een bepaalde gevoelloosheid vanwege het geweld op televisie. Er worden zoveel mensen vermoord en ruzies gemaakt, waar al die emoties in verwerkt zijn. Het is een mega geraffineerde ‘brainwash’ machine, een virtuele realiteit waar we ingetrokken worden. We worden bezig gehouden hier en zijn soms bang voor iets wat in feite lang geleden gebeurd is. We hebben het alleen niet door.
Beseffen we dat we aan de rand van een kleine kopievijver staan en dat er een zeer grote realiteit daaromheen is, die we niet zien? Hoeveel uur per dag, leven we een leven waarbij wij niet echt zelf aanwezig zijn en een dagindeling volgen volgens een systeem? Doen we wat andere mensen van ons verlangen, maar zouden we eigenlijk iets heel anders willen doen? Als we écht zouden kunnen kiezen, los van geld, een geloofsovertuiging of eerdere aangegane verplichtingen? Hoeveel uur per dag, hoeveel minuten per dag, ben je écht bewust aanwezig en ben je die reiger die aan de vijverrand staat? Ben jij dan de “plastic” reiger, of de ‘wakkere’ reiger? En hoe ligt die verhouding op zo’n dag in dit land, deze wereld? Het is geen statisch beeld, ik had op het moment dat ik er langs liep, ook vijf vliegende reigers kunnen zien, of elke andere combinatie.
Zijn we momenteel in deze wereld niet allemaal die reiger van plastic? En we zijn ook niet de reiger, die leeft, bestaat en die niemand ziet: de krijger? Het besef dat we bestaan en leven is misschien wel het enige dat we zeker weten en we ons in dit NU mogen beseffen en terughalen in ons bewustzijn: “Ik besta, Ik leef. Ik ben hier.”
Dit verhaal is ingekort zodat het leesbaar blijft op deze website. Het volledige verhaal is opgenomen in het boek: ‘Kiezen voor de HartsKracht, openingen in het oorspronkelijk kwantumbewustzijn’. Je vindt de verhalenbundel in de boekwinkel en bij de voordeelbundels. Veel leesplezier!
