Gierende hormonen, vermengd met de geur van vers tienerzweet, heten me welkom als ik het vliegtuig betreed. Deze Cherssovlucht deel ik met 300, met hun smartphone geïntegreerde, jongeren en ik besef: dit zijn ze dan! Ik ben op reis met de nieuwe generatie van planeet Aarde. Ik sluit mijn ogen, maak contact met hun bewustzijn en ik voel hun verbinding, onderling en met de apparaten. Ik verken de velden van een nieuw ras jonge mensen in super fitte en sterke lichamen: wat een eer om samen met hen deze vlucht te maken! Ik voel me vol energie, op missie naar een kracht eiland, wat wellicht meer gaat brengen dan lust, liefde, drank, zon, zee en het strand.
De jongeren met witte wireless oortjes, zitten op hun telefoon, ze snappen en filmen wat af. Contact onderling verloopt via apps en ze bewegen hun vingers vliegensvlug over de schermen en hun gesprekken in tijdframes. Ik realiseer mij dat zij via technologie verbinding maken met een krachtveld, waar zij leeftijdsgenoten ontmoeten. Een apparaat compenseert het gemis van datgeen we oorspronkelijk in onszelf dragen. De schermen stillen een honger naar verbinding met soortgenoten, een verlangen dat zo groot is, dat het amper door programmatuur kan worden bevredigd. Nadat ik wat smsjes verstuurd heb, lijkt mijn gele nokia opeens wel heel erg ‘old skool’ en ik vraag me af in hoeverre ik nog verbonden ben, met deze nieuwe generatie.
Ik begrijp dat de drang tot samensmelting met de smartphone, voortkomt uit een behoefte, die ik zelf maar al te goed ken: de behoefte tot verbinding, met elkaar in de bron van vrije levenskracht. En de telefoon probeert het transport van die kracht in te vullen door verbinding via wifi en social media aan te bieden. In deze werkelijkheid is de mens uit haar collectieve krachtveld én uit de verbinding met zichzelf gehaald. We krijgen het terug in een vereenvoudigde vorm, die gecontroleerd en bestuurd wordt door iets anders.
Ik toon mijzelf en verbind mij, zonder doel en zonder angst, met de jongeren en de digitale identiteiten, die aan hun verbonden zijn. Ik heb daar geen extern apparaat voor nodig, want het lichaam weet exact hoe het dat moet doen. Frequenties van de vrije levenskracht, zet ik in de ruimte van het vliegtuig en ik voel het de digitale wereld instromen, waar ik de jonge krijgers en hun netwerken begroet. Ik voel me vereerd met hen te reizen en op dit moment, op deze planeet, samen aanwezig te zijn. Wat een feest! Geactiveerd staan ze klaar. Alle informatie die met me gedeeld werd, ontroerde me diep, evenals het besef dat in me ontstond. Wat heb ik hen onderschat en ja, toch ook wel geframed, als smartphone verslaafde jongeren! Ik hervond een diep respect in mij en de verbindingsvelden smelten samen. Ik bracht nog even een groet aan de piloten in de cockpit, ze zagen me en salueerden terug. Wie bestuurt dit vliegtuig eigenlijk?
Het eerste dat ik hoor als ik mijn ogen open, is mijn buurvrouw die zegt: “Ik heb zo’n zin om een week te zuipen!” Juist op dat moment keek ik naast me en we schoten alle drie tegelijk in de lach, want die realiteit is er ook gewoon. We raken in gesprek en maken een prachtige verbinding van hart tot hart. Aan de andere kant van het gangpad, zaten 20 jongens uit een nabijgelegen dorp, ze wensen me allemaal een hele fijne vakantie en ik voelde dat ze me volledig konden zien. Ze vroegen of ik mee ging stappen en er was op dat moment geen verschil tussen ons: wij stappen al samen. We zijn allemaal één, allen met elkaar verbonden. Die smartphones die er nu tussen staan, kunnen er zó weer uit en ik besef, dat we ze ook kunnen houden, als we dat willen. Alles kan helemaal open en die apparaten kunnen we ook inzetten voor verbinding! Wij zijn de krachtkrijgers van deze wereld en wij richten deze realiteit in op een manier hoe wij dit willen. Elk van de 301 krijgers in dit vliegtuig heeft even veel mandaat om als ambassadeur van deze nieuwe Aarde te spreken. Wij zijn verbonden in ons zelf en in de kracht die in deze realiteit ontstaat.
De twee jonge dames naast me, wilden graag een foto maken van ons drieën. Ze lieten me beloven een foto terug te sturen van een ‘genietende, wijntjes drinkende, Claudia’, ze vonden dat ik toch wel iets te veel werkte. Ze keken op mijn website en vonden de verhalen die ik schrijf interessant, zelfs het onderwerp ‘buitenaards leven’ schrok ze totaal niet af en wat bleek: we gingen door dezelfde processen. Zij maken deze reis met 35 kilo meer bagage zodat hun 10 bikini’s en 15 stapoutfits mee konden en ze elke dag verschillende opties hebben om uit te kiezen. Ik ben hier exact met de bagage die ik nodig heb voor deze trip. En toch… toen ik een fotoshoot had op het eiland dacht ik nog eens aan hen terug. Ik miste precies die ene zwarte skinny jeans, die me perfect zou hebben gestaan bij de foto voor de milky way.
Mijn buurvrouw had haar moeder verloren op 14 jarige leeftijd, een tattoo op haar pols toonde haar kracht en haar verdriet: “Het doet heel veel pijn, maar je moet gewoon doorgaan”. Een Krijger van 21 jaar oud en 1,60 lang, een blonde schoonheid, met grote blauwe ogen, die ik nog net kan zien onder een dikke laag mascara en wimperextensions. Ze kijkt me aan en ik voel het transport van de kracht. Een traan bungelde over mijn wang, de tattoos van verloren leven, die in mijn hart gegraveerd zijn, worden gezien en aangeraakt. Ik realiseer me dat ik nu met hen verbonden ben, de connectie gaat twee kanten op. Ik kan voelen wie zij zijn en wat ze hebben meegemaakt en zij zien mij nu ook. We ontmoeten en zien elkaar in volledige openheid en zonder filters: er zijn geen geheimen. En ik maar denken dat ik deze mensen iets te brengen heb. We zijn hier samen en hebben allemaal onze littekens opgedaan in dit bestaan. En we blijven staan, wat er ook op ons afkomt, we gaan door. Samen. Bikkels. Krijgers.
Opeens kwam het eiland in zicht, de dames waren volledig onder de indruk van wat ze zagen. Ik glimlachte en zei: “welkom thuis”. We keren er allemaal een keer naar terug en nu op deze vlucht, reizen en kijken we samen. Ze riepen nog: “We appen ons filmpje van de reis door he!!” “We houden contact en gaan je boekje lezen!!” Ik wist op dat moment dat zij mijn boekje in het vliegtuig reeds hadden ‘gelezen’ en dat we het filmpje van deze reis samen maken.
Ik had niet verwacht dat deze verbinding in mij iets zou openen. Ik voel me vreugdevol over deze wereld en de nieuwe generatie krachtwezens, waar ik mee verbonden ben. Ik word uitgezwaaid door de jongeren, die mijn bagage uit de vakken boven hun, hadden aangegeven en de weg vrijmaakten, zodat ik als eerste het vliegtuig kon verlaten. Respect. Met een grote glimlach schrijf ik de volgende ochtend dit verhaal. Ik stuur hen een groet, uiteraard binnen 24 uur: “Fijne stapvakantie medekrijgers en bedankt voor alles, ik heb jullie gesnapt in mijn hart.”
Twee dagen later stond ik in de baai en voel ik de nieuwe krijgers in het leger om me heen staan. Rechtop. Trots. Verbonden in de Kracht. Ik realiseer me dat ik nooit alleen in die baai heb gestaan en ik vraag me af: wie is hier nu gekomen om wie te helpen herinneren wie hij werkelijk is?
