Van de zomer dronk ik een bakje koffie bij een echtpaar op de camping. De vrouw vertelde over haar tweelingzus die gestorven was toen ze 12 waren. Het gemis is voelbaar in haar tranen, die bij mij ook vrij wilden stromen. Het is een groot trauma in haar leven waar zij eigenlijk nooit echt van hersteld is. Het is dan ook de vraag of we deze gebeurtenissen in ons leven kúnnen verwerken, als we ze bij en in ons dragen. Toen zij over haar gitaar vertelde, hoorde ik haar spelen, het was zo mooi, ik wilde niet meer stoppen met luisteren. Prachtig en voelbaar dat dit hetgeen is waarin zij zich kon ervaren én waarin ik haar kon zien, wie zij écht is.
Na het overlijden van haar zusje heeft ze nooit meer gespeeld. De vooropleiding bij het conservatorium werd onderbroken en de gitaar ging in de kist. Zij heeft hem nog steeds, vertelde ze me door de tranen heen, maar het doet te veel pijn om hem er weer uit te pakken. Zij is niet de enige. Een tijdje terug ging ik spontaan langs bij de vriendin, een meisje dat viool speelde en dat sinds haar puberteit niet meer had gedaan. Vol ontroering nam ik haar waar terwijl ze achter de muziekstandaard zat, met de viool tegen haar haar hals geklemd. Ze zag er zó mooi uit!
De vrouw van eind 50, leek wel een jonge vrouw! Als wij onszelf ervaren, staat de tijd even stil en zijn we zo mooi! Ik luisterde een tijdje totdat ze me opmerkte. Een grote glimlach verscheen op haar gezicht. Ze had pas weer een paar lessen genomen en was nog toonladders aan het oefenen. Nu al was er geen enkele valse noot te bekennen. Wij zijn zuiver in onze muziek en ons bewuste zijn. De taal die wij van origine spreken bevat geen onregelmatigheden, misverstanden en tegenstellingen.
Rond mijn twaalfde veranderde mijn leven, net als bij deze twee meiden, dusdanig, dat ik spreek van een “voor” en “na”. Ik bespeelde geen instrument, maar stopte met zingen. Inmiddels zing ik weer een paar jaar. Ik ervaar mijzelf als ik spreek en in gevoelens communiceer, in kleine groepen en voor grote zalen. Als ik de, door trauma veroorzaakte, begrenzing van het slot weet te halen, sta ik op in mijn Zelf. Dan ervaar en weet ik wie en wat ik werkelijk ben. Een kenmerk van een traumatische gebeurtenis in je leven is, dat je stopt met datgene te doen, waardoor je jezelf kunt ervaren en waarin je volledig in je authentieke kracht staat. Het hoeft niet te gaan over een instrument, het kan van alles zijn waardoor je uit je “flow” stroomt.
Zo sprak ik laatst een vrouw die op straat is gaan leven, nadat ze iets had meegemaakt in haar relatie. Ik vroeg haar hoe het met haar ging en ze miste haar tuintje en huisdieren. Ik kon voelen dat ze afscheid heeft genomen van een leven waarin ze heel gelukkig was. Wist ze nog waarom dit haar is overkomen? Als je je leven gaat onderzoeken, is er een periode voor en na een bepaalde gebeurtenis, waarin jouw leven en jouw bestaan, is omgebogen. Dus, die viool, gitaar of je stem gaat achter slot en grendel en dan komt er iets in de plaats, wat je eigenlijk niet bent. Het leven dat je gaat ervaren, is niet jouw zelf gekozen bestaan.
Als ik aan mijzelf denk en aan al die andere kinderen van de Aarde, die niet meer datgene doen, vanwege een trauma in hun leven, dan huil ik. Niet voor mijzelf, maar voor een heel mensenras, dat beschadigd is door een valse noot in hun Levenslied. Tegelijkertijd weet ik dat tijd niet bestaat en dat alle mensen op deze wereld exact doen waar ze zin in hebben, mede omdat er geen trauma is. Is het tijd om het instrument weer op te pakken en jezelf te gaan ervaren? Hebben we daarvoor een instrument nodig? Moeten we nieuwe snaren spannen, of kunnen we onszelf gewoon even afstoffen? Weten we het nog, hoe het voelt om die ene toon te zingen of spelen zonder dat we een instrument moeten stemmen? Hoe gedachten aan traumatische gebeurtenissen oplossen in een oneindig leven en we ons Zelf weer kunnen ervaren in een tel?
Ik heb dit verhaal geschreven voor jongens en meiden van alle leeftijden die ergens in hun leven gestopt zijn met iets, waarmee zij zichzelf konden uiten. In onze ontmoetingen hoor ik de muziektaal die wij nooit kunnen vergeten, omdat wij het zijn. Ik zie ons in andere momenten samen zingen en weet dat ieder mens voor zich Zelf een besluit kan nemen. Het besluit om je zelf te ervaren en je ware geluid te laten horen.
Eén reactie
Ontroerend!!