Aan het einde van de middag ging ik bij een dierbare een kopje koffie drinken. Ik was op de fiets gegaan en had de route genomen over de polderdijkjes, met zo ver je kunt kijken, agrarische velden met suikerbieten, aardappels en spruiten. Ik besloot de tocht van een kilometer of acht terug te fietsen, toen het al donker was. De wegen waren voorzien van resten verregende klei, die tussen de tractorbanden zaten en een nieuwe bestemming vonden op de dijk. In combinatie met de gevallen herfstbladeren, was het een beetje glad maar prima te doen.
Ik keek uit om in de gure herfstwind, terug naar huis te fietsen. Als er regen in de lucht zit, pak je op de dijken goed de wind en dan voel je die kilte al een beetje hangen, dat waterkoude gevoel van de herfst dat op je gezicht een tinteling veroorzaakt. Ik vind het fijn om de natuur te voelen, met mijn winterjas, wollen muts en handschoenen aan, zag ik mezelf fietsen onder een poort van hoge bomen, waar de blaadjes elkaar in de toppen begroeten in een ritselende omhelzing.
We hadden een kopje koffie gedronken en toen we afscheid namen zei ze: “Wees je wel voorzichtig onderweg? Het is donker en glad en je bent wel kwetsbaar op zo’n fiets.” Het was uit een hele liefdevolle intentie, dat zij dat tegen mij zei en ik merkte dat er bij mij op dat moment van alles door me heen ging. Ik voelde mezelf genieten op de dijken, onder de poorten van de hoge bomen. Ik kon het gezang van de wind en de ritselende blaadjes horen en de natte herfstlucht al ruiken. De gedachte dat er van alles kan gebeuren op een donkere, gladde dijk, werd mij in een flits aangereikt.
Het ontstond niet vanuit mijzelf. De angst voor de terugreis landde vervolgens via een gedachte in mijn lichaam. Opeens kwam er een herinnering in mijn hoofd aan een bekende, die een aantal jaar geleden was aangereden in de buurt, op een slecht verlichte dijk. Hij en zijn hond hadden het ongeluk niet overleefd en ik ken deze familie en voelde de tragedie door me heen gaan. Ben ik wel goed zichtbaar straks? Wat als een bestuurder dronken is en mij niet ziet, of een tia achter het stuur krijgt? Wat kan er allemaal niet gebeuren als ik op zo’n dijk fiets? De met bloemen versierde altaartjes van overleden mensen zag ik in een flits voor me. De kaarsen die branden als een schrale troost voor het verdriet van de nabestaanden, voelde ik in de koude lucht op me afkomen.
Ik nam afscheid met een knuffel, stuurde alle ongewenste gedachten weg en stapte op mijn fiets. Na een paar minuten op de eerste dijk, voelde ik de koplampen van een auto in mijn rug schijnen. Ogenblikkelijk kwamen de weggestuurde gedachten terug en werden ze versterkt met een angstveld, waarvan ik wist dat ik die niet zelf opriep. Omdat ik in mijn hele fijne, heerlijk genietende, stemming wilde zitten, van over het dijkje fietsen, met de wind door mijn haren en de ritselende blaadjes, drukte ik de angst die ik in mijn lichaam wel degelijk voelde, weg. Ik wilde verbinding maken met de bomen en had helemaal geen zin in het voelen van die angstvelden.
Een minuut of tien later, reed er weer een auto achter me. Ik dacht: “Nou komt het verdorie weer terug”. Naast die gedachte kwam ook het besef van binnen dat ik hier iets mee moest. Met mijn bewustzijn onderzocht ik dit moment. Wat ervaar ik in mijn lichaam? Wat denk ik in mijn hoofd? Wat gebeurt er nu binnen in mij en om mij heen? In mijn hoofd rationaliseerde ik de angst en ik merkte dat de analyses en zelfkritiek stil werden, zodra ik ze met mijn volle aandacht aankeek. In mijn buik voelde ik wat gerommel. De angst voelde ik wel degelijk fysiek in mijn lichaam gemanifesteerd.
De auto was inmiddels voorbijgereden en daarna kwam er nog eentje aan. Ik zat nog steeds op mijn fiets en toen ik het onderwerp van de angst waarnam en de gedachte waar hij uit voortkwam zag, ebde het weg en daarvoor in de plaats ontstond er een tinteling in mijn lijf. Een frequentie uitbarsting die door heel mijn lichaam heen trilde, BAMBABABAM!! Boeghffff…..”
In mijn bovenbuik ontstond een krachtveld en ik vond het fijn om te ervaren hoe dit mijn hele lichaam in stroomde. Ik ontdekte dat die angst in iets anders veranderde, als ik er met mijn aandacht bewust naar keek. Dat is interessant! Nou, misschien komen er nog wel meer auto’s voorbij. En inderdaad, er kwam nog een auto voorbij en toen voelde ik die angst weer opkomen, evenals de neiging om hem weg te drukken. Ik besloot bij mezelf naar binnen te gaan en te ervaren wat er ervaren wil worden en toen voelde ik het krachtveld weer ontstaan: BAM! Toedefghhhdoe! In mijn buik ontstond een immense bal van energie, die dwars door mijn lichaam heen, naar buiten toe ontplofte. Om mij heen zag ik het krachtveld rechtstreeks de ether in stromen.
Wat komt er allemaal niet op je af in deze wereld en wat een onderzoek is het om dit allemaal te bekijken! Als ik alle complotten naast me neerleg en nog maar één onderzoek start, laat het dan het onderzoek zijn naar wie ik van binnen werkelijk ben. Een onderzoek naar onze emoties en ons bewuste zijn. Dit verhaal beschrijft een fietstochtje na de bezorgde woorden van een dierbare en het raakt in andere lagen veel meer aan.
Ik dacht altijd dat ik mijn angsten onderdrukte, omdat ik liefde en licht moest voelen. Dat ik in mijn fijne toestand wilde zijn, zodat ik mijn trilling kon verhogen. En nu zie ik in dat dit een model is, een geleider, dat mij een fractie geeft, van wat ik werkelijk kan ervaren en voelen. Wat gebeurt er met het krachtveld wat angst of liefde, werkelijk is?
Dit verhaal is ingekort zodat het leesbaar blijft op deze website. Het volledige verhaal is opgenomen in het boek: ‘Op reis met Claudia, waarnemingen van een buitenaardse bezoeker’. Je vindt de verhalenbundel in de boekwinkel en bij de voordeelbundels. Veel leesplezier!
