“Nou”, zei mijn reisgenoot, “Ik had niet naar jou moeten luisteren, jij weet helemaal niet waar we heengaan.” “Ik had beter op mijn mobiel kunnen vertrouwen ”. Deze opmerking deed pijn en ik voelde een steek in mijn lichaam. Op zo’n moment komt het erop aan, hoe ik hiernaar kijk: zie ik haar met mijn hart of reageer ik vanuit een ingeladen trauma? Het is belangrijk voor mijn welzijn, dat ik de tijd neem om te voelen en ervaren wat een situatie als deze met mij doet.
We reden naar het vliegveld, zij dacht dat ik de weg wist en dat is ook zo. Ik rij op een ander soort navigatie, vergelijkbaar met een innerlijk kompas. Deze organische tool is niet als app verkrijgbaar in de store van een smartphone. En toch kom ik altijd waar ik wil zijn, op het juiste moment, wat dan niet perse “op tijd” is. En de juiste plek, is soms totaal onverwacht en lijkt onlogisch te ontstaan. Gedurende de autorit waren alle borden weggevallen, de lucht zat dicht met grote grijze wolken en we zagen en hoorden geen vliegtuigen.
Alle signalen waren verdwenen en ik besefte dat dit voor haar nieuw was. Ik maak het vaker mee dat er stukken van de werkelijkheid om mij heen veranderen in iets anders. Zij kon niet meer afgaan op de bakens van deze realiteit en raakte volledig in paniek. Ze belandde in een situatie die zij als grote chaos ervaarde. Het ontroerde mij dat ze zich zo ontredderd voelde en ze vroeg me: “Jij weet toch waar het is?” “Ja”, zei ik, “dat klopt, ik weet dat we het vliegveld gaan bereiken en als dat niet zo is, is het ook goed.” Zij vroeg me: “Hoe weet je dat dan?” Ik zei: “Omdat ik dat zo voel”.
Vroeger wist ik niet hoe ik mensen in mijn omgeving in vredesnaam moest uitleggen dat ik uit een totaal andere werkelijkheid kom. In dit soort situaties besef ik dat dat niet hoeft. Mensen zien het aan me en ze kunnen het voelen. Al begrijpen ze me totaal niet en vinden ze me eigenlijk heel raar en soms eng. Er ging een shock door me heen, een besef, dat mensen zó afhankelijk zijn geraakt van de technologie. Een navigatietool die hun de weg terug naar huis wijst, zonder dat we zelf kijken waar we heen gaan, of weten waar ons thuis werkelijk is. Hoe zou het voor ons mensen zijn als die apparaten uitvallen? Ik keek naar haar smartphone en de navigatie sprong weer aan. We zagen borden die ons loodsten naar het vliegveld en wat was ze opgelucht! Ze toonde een grote blijdschap en kon eindelijk weer een beetje ontspannen. Wat zijn wij ver verwijderd van het besef dat wij deze apparatuur met ons bewustzijn kunnen besturen en dus in feite niet nodig hebben.
Ik gaf haar een knuffel nadat zij op haar telefoon de weg terug naar ‘thuis’ had ingesteld. Ik zei: “Je hoeft niet naar mij te luisteren of mij te vertrouwen. Het gaat niet om mij. Het gaat om jou, het is altijd om jou gegaan. Luister maar naar jezelf, vertrouw maar op jezelf. Als alle apparaten uitvallen en je raakt volledig in paniek, weet dan dat je gewoon op de bank kunt gaan zitten en in je hart kunt voelen waar je bent. Als het lijkt alsof je niet meer weet wat je moet doen, weet dan, dat jij het gewoon weet en dat je al thuis bent bij jouwzelf. Jij hebt niemand anders en niets nodig. Ik hou van je en dank je wel dat je me naar het vliegveld hebt gebracht.”
Ik stapte deze situatie uit en draaide me nog even om, voordat ik richting de vertrekhal liep. Ik glimlachte en zwaaide naar deze vrouw, waar ik zoveel van ben gaan houden. Bij de security check besloot ik niet te liegen dat ik zwanger ben en dit keer door de scan te gaan. Ik ben niet meer bang voor dit apparaat en wat het met mijn lichaam kan doen. Dat bepaal ik namelijk zelf.
Als ik in de bodyscanner sta, zend ik via mijn lichaam de frequentie: ‘ik besta’. Mijn golven ontmoeten die van het apparaat en na drie pogingen geven de airport medewerkers het op: ik blijk onscanbaar te zijn. Een vrouw fouilleerde me, ik zei haar: ‘die beugels ook altijd…’, “nou” zegt ze met een vet Rotterdams accent: “die bh zit dan wel heel hoog meid”. Ach ja, dát apparaat valt ook een keer uit en dan loop ik gewoon verder.
Blijkbaar had het vliegtuig vertraging, wat ik pas merkte toen dit verhaal af was. Ik had mijn tijd genomen om de gevoelde frequenties een plekje tussen de zinnen te geven. Een eigen tijd en ruimte creatie, waar de analoge kracht in de programmatuur plaats neemt. Gouden frequentiedraden worden door deze werkelijkheid heen gesponnen, als in een kleed van mogelijkheden. Ik zie alles door elkaar heen lopen en aansluitingen, als energie koppelstukken, voor mijn ogen ontstaan. Ik ben volledig ontroerd en onder de indruk van de samenwerking van al deze wezens en besef, dat ik hier zelf onderdeel van ben.
Een bestaan in het hart, temidden van de digitale snelwegen, is in deze werkelijkheid mogelijk. Ik zet de laatste punt van dit verhaal en loop het vliegtuig in. Ik besef dat als de technologische intelligentie in deze werkelijkheid vertrekt, ik altijd de weg terug naar huis vind. Omdat ik al thuis ben.
