Onderweg naar een lezing laat ik mijn gedachten de vrije loop. Mijn lichaam bestuurt de auto en ik observeer de film, die als een lopende band, aan me voorbij sjeest. Ik zie mensen wachten voor het rode stoplicht en mijn brein vindt dat heel logisch: het ‘hoort’ zo. Bij het zien van het rode licht is ons geleerd dat we moeten stoppen, als het groen is, mogen we weer. We hebben een rijbewijs moeten halen om te bewijzen dat we een voertuig kunnen besturen. We verplaatsen ons door te gehoorzamen aan vastgestelde verkeersregels. En dus staan we in de rij te wachten tot het stoplicht op groen springt.
Ik besluit bij het volgende kruispunt door te rijden, ongeacht de kleur van het stoplicht en of er een flitspaal staat. In mij borrelt een gevoel van vreugdevolle opwinding, die onmiddellijk omslaat in angst voor een boete. In mijn hoofd ontstaan gedachten die mij van dit idee willen afhouden. Ik zie beelden van verongelukte mensen en loeiende ambulances. Er is een stem die mijn ‘rebelse’ gedrag bekritiseert en mij een schuldgevoel wil aanpraten. Deze situatie illustreert de aangeleerde realiteit van gehoorzaamheid aan een orde, die ons beschermt en onze levens in ‘goede’ banen leidt.
Als we stilstaan bij het stoplicht denken we dan nog na of het ook anders zou kunnen? Of wij deze orde eigenlijk wel nodig hebben? Of wij hiervoor zouden kiezen áls er een alternatief zou bestaan? Of stoppen we alle energie in het opletten tot het groene lampje verschijnt en we weer verder mogen rijden? Waarom laten we een apparaat besluiten hoe wij in deze wereld van oorzaak en gevolg voortbewegen?
Veel mensen zeggen dat als die apparaten niet zouden regeren, wij in een wereld van totale chaos zouden belanden. Ik vraag me af of dit het geval is. Wat zou er gebeuren als opeens alle stoplichten op groen zouden springen? Hoe zouden mensen dan gaan reageren? Hoe zouden we met elkaar ons gaan voortbewegen? Hebben wij eigenlijk wel controle nodig? Of zijn wij prima in staat ons eigen pad te kiezen en zelf aan het stuur van ons leven te staan?
In deze wereld is er angst voor het onbekende, want, heel eerlijk, wij weten helemaal niet meer hoe we moeten leven in vrijheid, zonder controle en zonder stoplichten. Wij zijn bang geworden om te Leven zonder dat iets anders ‘orde’ voor ons schept. Is dit een gebrek aan vertrouwen in ons eigen kunnen én dat van onze medemensen? Een gevolg van de gezaaide angsten en verdeeldheid tussen ons en anderen? Komt het omdat we niet meer weten wie of wat we écht zijn, voordat we opgeleid werden in deze systeemwereld?
Wat voor een verbindingsnetwerk zou er tussen mensen aanspringen op het moment dat het elektronische netwerk van stoplichten uitvalt? Of, als wij met ons bewustzijn besluiten dit netwerk aan te sturen?
Ik besluit de besturing over te pakken van mijn lichaam en herzie mijn koers. Opeens springen alle stoplichten op groen en de rest van de rit is er geen file. Ik voel dat de chauffeur van een vrachtwagen een baan wil opschuiven en nog voordat hij zijn knipperlicht aanzet, maak ik ruimte. De vrouw in de auto naast me lacht en haar kinderen zwaaien in de stoeltjes achterin. Ik zie dat een man in een busje haast heeft, hij heeft geen voorrang, maar ik laat hem eerder passeren, dankbaar steekt hij zijn hand op. Opeens is er geen irritatie op de invoegstrook waar twee banen naar één samengaan.
Door verbinding met elkaar ontstaat vrije doorgang in mij en ik besef dat we helemaal geen stoplichten nodig hebben om ons samen in deze prachtige wereld voort te bewegen.
