Naast het strand zit een jong meisje op de stoep. Ze heeft lange blonde haren en kijkt naar de grond. Mensen zien haar niet, ze is aanwezig in haar eigen wereld en ik zie in een momentum mijzelf zitten. Hoe vaak zijn we wel niet alleen in ons leven? Hoe vaak worden we niet gezien door de mensen in onze omgeving en.. waarom zien we onszelf niet? Weten we eigenlijk nog wel wie we écht zijn en wat we diep van binnen voelen?
Ik keerde om en voelde dat elk mens familie is, we zijn met elkaar verbonden en ook dit meisje op de stoep 10 meter achter mij, verdient mijn volledige aandacht, om gezien te worden. Als ik aan het eind van de dag ga slapen, herinner ik mij de werkelijk gevoelde contactmomenten van de ontmoetingen. Emoties die gedeeld zijn, waarin we elkaar écht zien en informatie frequenties uitwisselen. Ik groette het meisje en plukte in een ander moment een gouden bloemetje voor haar. Ze toonde een prachtige glimlach en even later kwam haar moeder aanlopen. Wie lacht er naar wie? Wie ziet wie? Waarom zit dat meisje op dat moment precies daar op de stoeprand aan dat specifieke strand, zodat ik haar kan zien en zij mij?
Een vrouw van 65 viel me huilend in de armen, zij was nooit gezien door haar ouders die altijd aan het werk waren, snikkend zei ze me: “wat hebben we veel meegemaakt he”, Ik huil mee in het diepe besef dat ik dit verdriet ken en ook in mij meedraag. In alle waarheid vertelde ik haar dat ik van haar hield, van het meisje, van de volwassen vrouw en van alle andere mensen die zich ooit zo hebben gevoeld.
Een man van 86, dwaalt rond in een winkeltje, ergens in een afgelegen bergdorpje, ik keek hem aan en geëmotioneerd vertelde hij mij dat dit de favoriete winkel van zijn overleden vrouw was. In tranen liet hij mij weten wat een prachtig gestoord wezen ze was. Ik glimlachte en voelde de liefde tussen deze twee mensen door mij heen stromen. Alles viel op dat moment op zijn plaats, het verdriet van de man met de walvisvinketting, werd gezien en hij zwom verder naar een volgende bestemming.
Velen keken in waarneming mee, want wij voelen allemaal het verdriet en we hebben ieder veel meegemaakt in deze wereld. De tijd is aangebroken dat we elkaar die aanraking in waarneming kunnen geven en we beseffen dat die diepe rimpelingen van de tijd in ons wegtrekken. We voelen dat er iets nieuws ontstaat en we nemen afscheid van het oude.
We doorzien wat is geweest en voelen diep in onze harten de verbinding voor elkaar. De trilling van vrede, vertrouwen en respect voor alles wat we met elkaar hebben meegemaakt ontstaat nú in deze wereld. We tonen elkaar de gouden bloem wie wij van binnen zijn en we raken elkaar in aandacht aan.
Gaia- Hyia- koe ha you
